Havana

Zoals jullie waarschijnlijk wel weten, was m’n vertrek niet al te soepel door de storm. Maar dinsdag 11 februari 10.35 uur was het dan eindelijk zover. Ik werd uitgezwaaid door ma, pa en Eef, en ging richting de gate. Een mooi vliegtuig (Boeing 787-9) van Aeromexico stond klaar. Ik had geluk, want het meisje naast mij verhuisde van stoel, waardoor ik en de Mexicaan aan m’n andere kant lekker de ruimte hadden en ik bovendien een stoel bij het raam had. Josué, de Mexicaan, was een aardige reispartner en dankzij hem kon ik vast m’n Spaans in de praktijk gebruiken. 4 films, een slaapje, 2 maaltijden en wat boekpagina’s verder landde ik een Mexico City. Enorme stad!! Josué zei dan ook dat het de 3e grootste stad ter wereld is, en dat was zeker te zien vanuit de lucht. Het vliegveld daarentegen was iets minder spectaculair. Na een lange rij voor de douane, een toiletbezoek en even gezeten te hebben, was het alweer tijd voor mijn volgende vlucht naar Havana! Dit keer ook bij het raam, naast een aardige Cubaan Tazanas (volgens mij :p), die me wat tips kon geven. Trots vertelde hij over z’n land en liet me foto’s zien van zijn familie. Om 22.45 uur landden we in Cuba en ik was kapot, aangezien het in Nederland eigenlijk al 04.45 uur was. En toen moest het grootste obstakel van de reis nog komen... Bij de douane pikten ze mij er namelijk uit om nog even extra lang te wachten. Samen met een hele groep Aziaten, terwijl ik toch duidelijk had gezegd dat ik niet in China, Japan, Korea of Thailand was geweest (vanwege Corona). Een chagrijnig gozertje liep maar een beetje intimiderend heen en weer met onze paspoorten en zo’n 20-30 min later mocht ik gelukkig doorlopen. Ik rustig naar de bagageband, nog even wachten op m’n koffer, en toen ik eenmaal m’n koffer had werd ik wéér aangehouden door een vrouw. Die ging mij helemaal uithoren waarom ik naar Cuba ging, wat mijn plannen waren, blablabla. Een voordeel: ik kon m’n Spaans weer in de praktijk brengen. Dat eenmaal gehad te hebben, dacht ik rustig naar de uitgang te kunnen lopen. Maar nee hoor, ik moest wéér stoppen en m’n paspoort laten zien aan een andere dame die versterking kreeg van een gozertje. En ja hoor, weer een waterval aan vragen, ze zeiden om ‘mensen die naar Cuba komen te leren kennen’. Ja joh, tis goed met je. Koffer nog even door de scanner, paspoort eindelijk terug en in vluchtte naar de uitgang. Poeh, overleefd. Hup de taxi in en richting m’n hostel in Havana! We sjeesden in een smerige oude bak over de weg, helaas niet een van de mooiere oldtimers in Cuba. Bij m’n hostel bleek dat ik pas voor de dag erna gereserveerd had (dom, door de veranderde vertrektijden was ik denk ik in de war). Gelukkig was er nog een kamer vrij, maar helaas was de señora achter de balie niet zo vrijgevig, en moest ik gewoon extra betalen. Ik had de 4-persoonskamer lekker voor mezelf, en vraag me ook af hoe er überhaupt 4 mensen in hadden gepast, want naast de 2 stapelbedden was er amper ruimte om te lopen. De badkamer was wel heel groot en fijn, dus lekker gedoucht en gaan slapen.