Santa Clara

Vroeg de wekker, kwart voor 5 richting het busstation. De bus ging namelijk om 6 uur, en je moet er nog een uur van te voren zijn. Hoewel de kaartjesmannen me nu lieten wachten tot kwart voor 6 voor ik m’n kaartje kon krijgen. Ik was allang blij dat het nog kon, want ik had er geen gereserveerd. De busrit naar Santa Clara, het laatste stadje voordat ik me voor langere tijd vestig in Havana, duurde 2,5 uur. Aangekomen bij mijn hostel van Juan en Marian (erg aardig!) bleek ik een Nederlandse kamergenoot te hebben. Het was alweer een tijd geleden dat ik überhaupt Nederlands heb gepraat. Het was de 33-jarige Hermen uit Twente, wat goed te horen was aan zijn accent. Het typische boer-zoekt-vrouw type, alleen was hij helaas geen boer maar computernerd (IT). Desondanks was hij wel heel aardig en gingen we samen op pad Santa Clara is dé stad voor de echte Che Guevarra fan. Er zijn hier meerdere standbeelden, een museum en een mausoleum opgezet voor hem. Waarschijnlijk omdat Santa Clara de eerste stad is geweest die bevrijd is in de revolutie op 28 dec 1958 door Che. Hij en zijn mannen zorgden ervoor dat er hier een trein ontspoorde van de vijand president Batista die wapens vervoerde. Na de bevrijding van Santa Clara volgde Havana op 1 januari 1959 (Batista vluchtte naar Amerika), waarna Cuba geen corrupte president meer aan de macht had. Het verhaal van Che Guevarra is opmerkelijk, aangezien hij oorspronkelijk een Argentijnse arts was. Maar wat in zijn land niet kon, kon in Cuba wel: een revolutie. Na de Cubaanse revolutie wilde hij meer landen helpen op weg naar communisme, en zo heeft hij in Congo en Bolivia gestreden. In Bolivia werd hij echter gevangen genomen, en na een tijd vermoord door een Boliviaanse beul in opdracht van Amerika. In het museum van Che waren veel foto’s en voorwerpen te zien die in de strijd waren gebruikt, maar van te voren moest je je tas afgeven en foto’s maken was verboden. Het was wel een goede dag voor culturele dingen, want er trok een koufront over en het weer was niet heel denderend. Voor het eerst heb ik de hele dag in een lange broek gelopen. Na het museumbezoek liepen we richting het centrale plein en gingen wat eten in een restaurant wat was aangeraden door Juan. Goedkoop en lekker! Ik nam Ropa Vieja (oude kleding), wat een soort stoofpotje van rundvlees is, natuurlijk vergezeld van rijst met zwarte bonen. Op het dakterras brak het zonnetje door. Daarna liepen we nog naar het treinmonument, en door een achterbuurt van de stad naar een heuvel voor een mooi uitzichtpunt. Ik ging vervolgens even chillen in het hostel, boekje lezen. ‘s Avonds nog even een snelle hap (perro caliente = hotdog) aangezien el almuerzo (de lunch) al een flinke hap was geweest. We belandden in een café op het plein met livemuziek waar ik werd uitgenodigd om te dansen met een wat oudere Cubaanse dansleraar. Zo leer je zonder lessen steeds meer salsa bij. Hij was met 2 aardige Braziliaanse vrouwen, en hun Cubaanse gids. De volgende ochtend ging Hermen al vroeg weg om de bus te halen naar Trinidad, dus ik had de kamer voor mij alleen. Het ontbijt werd geregeld door de zus van Juan die een Casa had om de hoek. Het weer was vandaag een stuk beter en dat maakte de stad gelijk een stuk mooier en leuker. ‘s Ochtends ben ik op de kamer gebleven om wat te doen voor studie, maar ‘s middags ging ik nog even op pad. Ik had weer een super lekkere lunch bij een ander restaurant wat Juan had aangeraden, en ontdekte de boulevard met zowaar goed gevulde winkels. Dus gelijk maar even wat lekkers ingeslagen uit de supermarkt. Ik was van plan om op een terras in het zonnetje een mojito te drinken en m’n boek erbij te pakken, maar het was te voorspellen dat dat natuurlijk niet gaat in Cuba. Binnen no time werd ik alweer aangesproken en heb een tijdje zitten praten met Cubaan Elvis, een sportleraar in Havana die op bezoek was bij familie in Santa Clara. Aardige en slimme gast, kon ook goed Engels. Hij bood aan om een rondje te doen in een andere wijk, en liet me de sportvelden en de markt van Santa Clara zien, waar iedereen op zondag de boodschappen van de week haalt. Daarna ging ik weer even in het hostel chillen, en om 9 uur weer richting het centrale plein. Naar dezelfde bar als gister, waar ik had afgesproken met Andres die ik toevallig in de middag was tegengekomen. Elvis ging ook mee, en we sloten weer aan bij de Braziliaanse vrouwen en hun gids. Met Andres nog een salsaatje gedaan. Vervolgens ging de ‘oudere’ garde naar een feest in het grote hotel op het plein (met de kogelgaten nog aanwezig van de revolutie), maar ik ging met Elvis en zijn vriend Luis naar een andere bar en vervolgens naar een feest in El Mejunje, een hippe buitenclub. Luis was toevallig net klaar met geneeskunde en was aan het specialiseren tot oogarts. Hij was een van de weinige Cubanen, die ik tot nu toe heb ontmoet die veel van de wereld heeft gezien. Hij was zelfs naar Rotterdam geweest voor een bruiloft van een neef. Zijn moeder is Cubaans en zijn vader Amerikaans, hijzelf ook in Amerika geboren. Hij heeft het plan om in Zwitserland te gaan werken, aangezien je dat kan doen met een Cubaans artsendiploma. In Cuba verdient een arts maar 45 CUC per maand, en daarom trekt het aantal geneeskundestudenten hier steeds meer terug, omdat je hetzelfde kan verdienen met beroepen waar je niet 6 jaar voor hoeft te studeren en 12-urige werkdagen voor hoeft te maken. Het was gezellig met deze gasten, en het voordeel van uitgaan met Cubanen is dat je ook gewoon de entree in Cubaanse peso kan betalen zonder dat ze er wat van zeggen. Scheelt weer een hoop! Om half 3 liep ik terug naar het hostel om erachter te komen dat de bel blijkbaar niet meer werkte. Juan en Marian geven geen sleutels aan gasten, maar doen altijd zelf de deur open, hoe laat je ook terug komt. Alleen het probleem was dat ze aan de achterkant van het huis wonen, dus ook m’n flinke gebonk werd niet gehoord. Wel door een buurman, die me nog probeerde te helpen en een bed aanbood. Helaas was het telefoonnummer wat ik van Juan had verkeerd, dus kon de buurman hem niet bereiken. Na een half uur af en toe flink bonken op de deur, besloot ik maar de zus van Juan wakker te maken. Bij haar deed de bel het gelukkig wél, en ze belde Juan voor me op. Gelukkig, toch in m’n eigen bed! Helaas wel een uur slaap minder en het waren er niet zoveel meer, aangezien ik de bus van 8.45 uur richting Havana ging nemen. 2 uur later werd ik wakker en kwam erachter dat óf ik m’n wekker niet had aangezet, óf ik had hem uitgeklikt en ben verder gaan slapen. Oeps, 7.08 uur terwijl ik om 7 uur ontbijt had afgesproken. Snel aangekleed en gegeten, om half 8 stond er een TukTuk taxi voor me klaar.