Santiago de Cuba 2

Volgende ochtend gelukkig geen buikpijn meer! Om 10 uur de stad in, geld wisselen, ontbijt, reisbureau om bustickets te reserveren, en ik wilde een keer proberen geld op te nemen uit een automaat. Helaas ben ik vandaag voor de eerste keer opgelicht. Ik kwam bij de Cadeca, wisselkantoor, en er stond natuurlijk een enorme rij zoals overal altijd in Cuba. De vrouw voor mij bood aan om euro’s te wisselen voor CUC’s, en gaf me een goede ratio. Dus ik dacht: waarom niet. Ik telde de CUC’s na, en bleek er 5 te missen. Waarschijnlijk deed de dame dit expres achteraf gezien, want vervolgens begon ze ze zelf na te tellen in haar eigen handen. Ze gaf me de missende 5 erbij, maar toen heb ik (denk ik) niet gezien dat ze vervolgens 30 CUC stiekem wegstopte. Ik liep blij weg, en kwam er pas bij het reisbureau achter dat ik geld miste. Verdorie! Maarja, er zijn ergere dingen en hier leer je ook weer van. Op straat werd ik aangesproken door een Cubaan, Gilberto, die me liet zien waar ik kon pinnen. Een eeuwenlange rij, op naar de volgende. Geen CUC’s meer te krijgen, dus op naar nummer 3 bij het busstation. Daar stond ook een lange rij, maar minder lang dan in het centrum. Na 20 min wachten en nog veel mensen voor me besloot ik toch maar het toeristische-Cubaanse spelletje te spelen, en bood Gilberto 2 CUC aan bij een man die bijna aan de beurt was, om mij vervolgens voor te laten gaan. En het pinnen lukte gelukkig! Ik wilde met de veerpont naar het zuiden van de stad, waar ook een eilandje ligt. De boot ging om 13 uur voor maar 1 CUC. We eindigden op Cayo Granma, een eilandje waar de Engelsen zich schuilhielden voordat ze Cuba binnen vielen. Nu wonen er mensen, en er was zelfs een school. Een tourtje gemaakt rondom, en wat gegeten bij een restaurantje. Het eten was heerlijk (camarones = gamba’s), maar bleek uiteindelijk erg prijzig te zijn wat jammer was. Vervolgens nog even gechild aan de zee en om 17 uur de boot weer terug. In Santiago liep ik nog even naar het grote plein voor WiFi, maar dat was ook niet heel effectief, omdat je geen moment alleen gelaten wordt. Uiteindelijk de mensen en muzikanten maar gewoon half genegeerd. Terug in het hostel was iedereen aanwezig en waren er 2 Ierse meiden aangekomen. Anne en Deirbhle (spreek uit als Durvla), ze lagen bij mij op de kamer. Met deze meiden, Felipe, en de 2 Engelsen gingen we wat eten. Felipe en ik wilden graag naar het Gran Hotel op het centrumplein, waar op het dakterras elke maandag een feest wordt gehouden. Het uitzicht was super! Ik leerde weer wat salsa moves bij, en er werd ook een show gegeven door Cubaanse dansers. Om half 2 richting huis.