Rare afsluiter...

19 maart 2020 - Havana, Cuba

Zondag rustig aan gedaan, vanwege de hoeveelheid zon gister en een opkomende verkoudheid (erg fijn, iedereen kijkt je aan als een soort vergif als je hier je neus ophaalt of hoest als toerist). Maandag weer naar de consultorio en in de middag eindelijk m’n academisch visum overhandigd gekregen. Opzich wel handig om te hebben nu ik het land vroegtijdig moet verlaten. Maandagmiddag had ik nog een Spaans les en daarna las ik de mail: alle coassistenten in het buitenland moeten terugkomen. Verdorie! Maar op dit moment wil ik ook wel naar huis, aangezien je niet weet of dat over 3 weken nog mogelijk is. Dinsdagochtend naar m’n coördinator gegaan op de policliníco en het nieuws gedeeld. Ze zei heel enthousiast ‘nou dan proppen we alles van je programma toch in de resterende dagen’! Ik zei tegen haar dat ik eerst even wat dingen wilde regelen en dat ik haar nog zou bellen. Gelukkig zijn Cubanen de moeilijkste niet. Toen kwam de grootste uitdaging: een vliegticket bemachtigen. Gelukt! Donderdag 19 maart vlieg ik terug via Mexico-Stad, net zoals de heenweg. Hopelijk gaat het allemaal volgens plan. Het nieuws deelde ik met m’n huismama en -papa Alberto en Mercedes, die het natuurlijk heel jammer maar ook begrijpelijk vonden. Mercedes regelde gelijk een taxi voor naar het vliegveld. De afgelopen nacht had ik veel gehoest en dat was ze niet onopgemerkt gebleven. En Mercedes stond erop dat ik toch maar even naar de dokter ging. Ik naar hun policliníco vlakbij huis gelopen, naar de Cuerpo de Guardia. Daar werd ik, na het desinfecteren van m’n handen met een vies chloorig watertje, ontvangen door een dokter in groen pak met mondmasker. ‘Een buitenlander met een verkoudheid’ wordt natuurlijk serieus aangepakt, maar toen hij hoorde dat ik al 5 weken in Cuba ben, geen koorts, hoofdpijn of braken heb, en ik mn coschap hier deed, relaxte hij en vond hij een test naar coronavirus niet nodig (wat ik zelf ook allang had bedacht, en Gloria (dokter van mijn consultorio) ook), maar nu kon ik Mercedes hopelijk ook geruststellen. Hij luisterde nog naar m’n longen, en blijkbaar is het hier normaal om mensen met een verkoudheid te vernevelen met fysiologisch zout en salbutamol, want dat werd mij ook aangeboden. Ik kreeg een glazen bolletje in handen met de zoutoplossing en de luchtwegverwijder erin, en deze werd aangesloten aan een zuurstoftank. Ik dacht dit hoorde bij de coronatest ofzo, maar had er eigenlijk helemaal geen zin in. Dus nog even nagevraagd bij de, niet heel vriendelijke, verpleegkundige en toen de verneveling maar afgewezen. De verpleegkundige liep geërgerd terug naar de dokter, maar toen ik hem nog even sprak, kon hij er wel om lachen. Terug thuis kon ik Mercedes een soort van geruststellen, vond ze het wel raar dat ik niks mee had gekregen qua medicijnrecept. Dus stond ze erop dat ik naar de dichtstbijzijnde apotheek ging om ‘Jarabe’ te halen, een kruidmengseltje tegen de hoest. Leek me opzich wel het proberen waard, maar helaas: bij 2 apotheken in de buurt hadden ze het helemaal niet meer. Ik ging nog even langs Carmina en Jose om gedag te zeggen en een boek van Aidee (Spaans lerares, vriendin van Carmina) terug te geven, die ik eigenlijk had geleend voor m’n volgende les. Maar die zou donderdagmiddag zijn, dus dat haal ik niet meer. Jose bleek ook getroffen door een verkoudheid (catarro in Spaans). Hij belde nog 2 andere apotheken om te vragen naar Jarabe, maar ook die hadden het niet meer. Ik kreeg van Carmina een flink potje honing mee tegen de hoest. Na een theetje gedag gezegd tegen deze lieve mensen. Thuis werd ik door Mercedes gevoed met een vitamine C pil, en een Cubaans medicijn wat ik niet ken, maar volgens mij een soort paracetamol is. Nu was het tijd voor alle familiefoto’s van Mercedes en Alberto, en dat was grappig om te zien. Als er iets belangrijk is voor Cubanen, dan is het wel familie. En dan bedoel ik niet alleen de 1e en 2e graads familieleden, nee, ook achter-achter-achter neven en nichten. Dat Mercedes (61 jaar) en Alberto (63 jaar) geen kinderen konden krijgen, werd opgevangen door alle neven en nichten die ze kregen. Ze hebben beide een grote familie, dus ik kreeg wat aan beeldmateriaal te zien. Zelfs het filmpje van het 15-jarig feest van een achternichtje van Alberto. Dat feest is een ding voor meisjes hier, ze worden dan helemaal opgedoft, in een heftige jurk gestoken en krijgen een hele fotoshoot. En dat allemaal voor hun 15e verjaardag, met als achterliggende gedachte de wereld te laten zien dat ze ‘rijp’ zijn voor het volwassen leven (oftewel een man vinden, kinderen, etc). Ik haalde wat eten bij een restaurantje om de hoek en at samen met Alberto, terwijl we keken naar de nieuwste berichten over het coronavirus en andere zaken. Cubanen worden dankzij een Latijns-Amerikaanse televisiezender goed op de hoogte gehouden van wat er speelt in de wereld (Nederland wordt eigenlijk nooit genoemd, dus heel veel Cubanen denken dat Nederland geen problemen heeft en Corona vrij is..), wat vroeger wel anders was na de revolutie. Elke ochtend bij m’n ontbijt en elke avond bij thuiskomst staat de tv aan.
Dinsdag op woensdag zonder hoesten geslapen: de honing van Carmina, en de pillen van Mercedes hebben geholpen. Woensdag had ik via een Cubaanse vriend (Yasser) van Irene (de dokter in Nederland via wie ik op het Cuba idee was gekomen tijdens m’n heelkunde stage), een fietstour kunnen regelen. Eigenlijk had hij net besloten z’n bedrijfje te sluiten ivm het coronavirus, en tours te cancelen. Wat erg stressvol voor hem is, want het is geen baan onder de regering, dus loopt hij heel veel geld mis. Voor een ‘vriendin van een vriendin’ wilde hij gelukkig nog wat tijd vrijmaken. Dus op de fiets liet hij me verschillende punten zien in Havana Centro, Havana Vieja en Vedado. We aten churro’s, dronken een drankje ergens. Het was erg leuk! En ik heb weer wat dingen opgestoken over de Afro-Amerikaanse, Chinese, en homocultuur in Havana. Zo brachten de Afrikaanse slaven hun eigen geloof mee, maar was dat verboden, dus is dat in Cuba een mix tussen het Katholieke en Afrikaanse geloof geworden: Santaria, wat stiekem op binnenplaatsen werd beoefend. In de glorieuze suikertijd van Cuba kwamen veel Chinezen hier ook werken, waardoor er een groot Chinatown is ontstaan in de stad. Nu vind je er nog amper Chinezen, maar doordat het alleen maar mannen waren (die snel klikten met de Afro-Cubaanse vrouwen die in hetzelfde schuitje zaten als immigrant), lopen er nog wel wat gemixte mensen rond. Veel ouderen in Cuba doen ook aan Tai-Chi of iets dergelijks. Ik merkte in de consultorio al dat de dokter dit aanraadde aan oude mensjes. We bezochten ook nog een tatooshop, aangezien tatoeages deel zijn van de Cubaanse cultuur. Daar had Yasser nog een felle discussie over het coronavirus. De eigenaar en wat werknemers zien het gevaar ervan nog niet helemaal in, en denken dat Cuba niks zal overkomen. Terwijl Yasser juist z’n zaak heeft gesloten ter preventie van verspreiding. We sloten af met een fietstocht langs de Malecon, en Yasser vertelde dat het 50 jaar heeft geduurd voordat de muur langs de kust af was. Nu is het vooral ‘s avonds een belangrijke ontmoetingsplek voor veel mensen, zoals ook homo’s, die in Cuba, en vooral in de wijk Vedado van Havana, nu getolereerd worden. Lesbiennes is nog een ander verhaal: zij worden nog gezien als sletten, aandachttrekkers, meiden die op zoek zijn naar een trio. Daar is nog wat tolerantie voor nodig dus. Langzamerhand zie je wel steeds meer meiden hand in hand over straat zei Yasser. De Malecon is ook een plaats waar prostituees, zowel mannen als vrouwen, opgesteld staan om ‘s nachts opgepikt te worden. Na de revolutie werd dit hard aangepakt, net zoals de maffia en drugs, maar desondanks is de illegale prostitutie nog zeker aanwezig (maar waar in de wereld niet...). Na de fietstour liep ik weer richting centrum en heb de dingen in Havana Vieja bezocht die ik sowieso nog wilde zien. Het Museo de la Revolucion was nog gewoon geopend, dus dat was mooi. Verder langs de highlight gelopen, hier en daar een drankje meegepakt en souvenirs geshopt. Zo heb ik gelukkig nog aardig wat van Havana kunnen zien. Helaas is het nationale theater gesloten, dus een balletvoorstelling zit er niet meer in, en de club die zaterdag gesloten was ook niet. Ik wilde eigenlijk nog 2 andere plaatsen bezoeken in het weekend, maar mag blij zijn met wat ik allemaal heb kunnen zien in de 5 weken hier. Allemaal duimen voor een goede terugreis aub, en hopelijk tot snel in NL (hoewel we natuurlijk in quarantaine moeten :p)! Tot zover mijn Cubaanse blog ;) 

¡Hasta luego, chau y besos!