Camaguey

8.30 uur koffer ingepakt en aan het ontbijt. Om 9.30 uur stipt werd ik opgehaald door de taxi collectivo. We pikten de Duitsers op en gingen op pad naar Camaguey, de grootste stad na Havana. Na een rit van zo’n 4 uur kwamen we aan. De Duitsers gaven me een tip voor een goede casa dichtbij het busstation. Helaas bleek daar niemand thuis te zijn, en de 2 casa’s daarna waren vol. Maar bij de 4e was het raak! Ik kreeg een mooie kamer met airco en eigen badkamer bij een echtpaar thuis. Spullen gedumpt en met de fietstaxi naar het centrum. Daar eerst even een plek met WiFi opgezocht om casa’s te regelen in Santiago en Baracoa, mijn volgende bestemmingen. Camaguey was weer een heel andere stad dan Cienfuegos en Trinidad: minder toeristen, andere bouwstijlen, groter en normalere wegen. Er was een mooie, lange winkelstraat waar ik een nieuwe WiFi-kaart kon kopen. Ik belandde op een terras op een leuk pleintje, dacht even rustig een boekje te lezen, maar binnen 1 minuut hoorde ik mensen alweer speculeren waar ik vandaan zou komen. Ze vroegen of ik bij hen kwam zitten. Het was een Canadese toerist, die in Cuba al 6 jaar overwinterde voor 6 maanden, en wat vrienden van hem. Onderhand wist hij wel hoe het Cubaanse leven in elkaar stak en hij kon me interessante dingen vertellen. In Cuba krijgt men bijvoorbeeld geen seksuele voorlichting en zien mannen vrouwen alleen als ‘pleziertje’. Dat maakt het ook logisch dat ze naar vrouwen roepen op straat en ‘kusjes’ geven. Vrouwen reageren hier gewoon op, aangezien dit normaal is voor hun. Daarnaast is een vrouw hier na haar 25e al ‘oud’, en als ze eenmaal 30 zijn, zijn ze afgeschreven en blijven waarschijnlijk alleen voor de rest van hun leven. Mannen daarentegen niet. Het is niet voor niets dat meisjes van 15 jaar oud een feest krijgen, gekleed in een soort bruidsjurk, om te ‘vieren’ dat ze ‘volwassen’ zijn. Hoewel een huwelijk belangrijk is, gaat iedereen vreemd. Vrouwen zijn goede acteurs en proberen rijke toeristen aan de haak te slaan. Zo kent de Canadees een 70-jarige man met een vriendin van 18 jaar. Vaak dumpen de vrouwen de toerist weer, nadat ze een huis hebben gekregen van hem. Het is een riskant ‘vak’, want als een vrouw op straat wordt gezien met een toerist, krijgt ze een waarschuwing en na meerdere kan ze zelfs voor 2 jaar in de gevangenis komen. Zodra ze getrouwd zijn, en de man een speciaal papier heeft om te laten zien aan de politie, is het geen probleem. Voor mannen is het sowieso geen probleem om met een toerist gezien te worden. Vanwege de hoge werkloosheid kent de Canadees ook wat vrouwen die zichzelf prostitueren voor geld. Hij kent mensen met een houten hutje voor 12 peso’s per maand, maar ook mensen met huizen van 200 CUC per maand. Zelf is hij ook niet onschuldig (naast zijn fout verleden in de escort en drugs), want hij vertelde nu een Cubaanse vriendin te hebben van 24 jaar (de klok ging tikken voor haar), echter wel van goede komaf en een geneeskundestudent net als ik. Haar vader is nog ouder dan hij, maar dat is blijkbaar geen probleem hier! Integendeel, ouders zijn trots als hun dochter thuiskomt met een toerist. Hij liet me nog wat dingen zien in de stad, en vertelde over de Cubaanse winkels waar mensen hun etensbonnen konden inwisselen voor goederen. Ook zagen we een leeg Cubaans restaurant, wat puur kwam doordat er al 3 maanden amper kip te verkrijgen was en ze dat daar serveerden. Op een plein zagen we nog wat vrienden van hem, waarvan er 1 viagra verkocht aan toeristen. Tja, als je 70 bent en een vriendin hebt van 18... Uiteindelijk was het een leerzame middag. De Canadees zette me af bij een Cubaans restaurant waar ik spaghetti en een drankje had voor maar 1,65 CUC (als wisselgeld kreeg ik eindelijk ‘moneda nacional’, oftewel de Cubaanse peso)!! Ik wilde eigenlijk een gerecht met garnalen en vis, maar helaas was dat er niet. Cubanen hebben trouwens geen problemen met in de rij wachten voor een tafel in een restaurant. Ik nam de fietstaxi terug naar mijn casa en ging lekker slapen.